 |
|
rus Стал ли я гурджианцем одним ударом?
fin Tuliko minusta Gurdjian yhdellä iskulla?
eng Did I become Gurdjian by one stroke?
Opening the book Meetings with remarkable men by Gurdjieff I remember at once Voltaire, whose collected works I am also reading. In his best philosophic writings he is heavily whiping Catholic Church, so heavily that I lost my confidence to the belief that any-one of the existing religions would know anything about God and the relationship between God and man.
But Gurdjieff seems to surpass even Voltaire in satir, not even needing to rise above man or go into the world of fantasy. He speaks of the contemporary phenomenons. I just wonder, of which time? It seems to be of the period about hundred years ago. So I also at once am ready with the opinion that it did not at all turn out that way.
Any way, Gurdjieff's thoughts are dew fresh. Full of (in)sane self-confidence.
Gurdjieff's wordings are finger-licking full of all kinds of peculiarities which emanate from his gospel, which he in turn with all powers keeps skin-close to familiar things and auctorities. This I mean when he speaks of the 'lawful cosmic consequences flowing to him constantly'. Lawful, that is personally obliging, and cosmic at the same time. That is: exactly what all religions tell.
A further example of his fresh linguistic inventions is his allegory of 'swing of thought'. That is: the complete methodology of modern science! No more, no less. The double-ended sledge-hammer of empiricism and rationalism, the two-way sawing of building rational hypotheses and testing them empirically to find out the 'truth'. The 'swing of thought', delicious, delicious! Did I become Gurdjian by one stroke.
Yet, there is another aspect in the gospel of Gurdjieff. His fabulous and limitless exaggeration. Another great writer pops up in my mind, the famous author of the tales of baron von Münchhausen, not actually at all the author, but the canon ball rider Münchhausen himself. And still another predecessor of Gurdjieff, the French master Jules Verne. Gurdjieff is like Verne a master of mixing real science with fantasy so that the reader gets completely confused, but that in a very pleasant way. I even suspect that Gurdjieff has literally and intentionally used Verne's approach. The reader cannot but start questioning. Is it really possible to ride on the shoulders of an ostrich (Verne)? Is it really possible to somehow (if not directly by stilts) rise above the lethal layer of poisonous gas in the desert of Gobi (Gurdjieff). Reader's fantasy gets working, fresh ideas may emerge. That is how the progress of science takes place!
rus Стал ли я гурджианцем одним ударом?
Открывая книгу «Встречи с замечательными людьми» Гурджиева, я сразу вспоминаю Вольтера, чьи собрания я тоже читаю. В своих лучших философских трудах он сильно бьет по католической церкви, настолько сильно, что я утратил уверенность в том, что любая из существующих религий узнает что-нибудь о Боге и отношениях между Богом и человеком.
Но Гурджиев, кажется, превосходит даже Вольтера в сатире, даже не нуждаясь в том, чтобы подняться над человеком или погрузиться в мир фантазий. Он говорит о современных феноменах. Мне просто интересно, в какое время? Кажется, это был период около ста лет назад. Так что я также сразу согласен с мнением, что это совсем не так.
В любом случае, мысли Гурджиева свежи. Полный (в) вменяемой уверенности в себе.
Формулировки Гурджиева полны пальцами всевозможных особенностей, вытекающих из его Евангелия, которые он, в свою очередь, всеми силами держит в коже близко к знакомым вещам и вещам. Я имею в виду это, когда он говорит о «законных космических последствиях, постоянно к нему приходящих». Законный, это лично обязывает, и космический в то же время. То есть: именно то, что говорят все религии.
Еще одним примером его свежих лингвистических изобретений является его аллегория «колебания мысли». То есть: полная методология современной науки! Ни больше ни меньше. Двусторонняя кувалда эмпиризма и рационализма, двухсторонняя распиловка построения рациональных гипотез и проверки их эмпирически, чтобы узнать «правду». «Качели мысли», вкусно, вкусно! Стал ли я Гурджианом одним ударом?
Тем не менее, есть еще один аспект в Евангелии Гурджиева. Его невероятное и безграничное преувеличение. Мне вспоминается еще один великий писатель, знаменитый автор сказок о бароне фон Мюнхгаузене, на самом деле вовсе не автор, а сам гонщик канонических шаров Мюнхгаузен. И еще один предшественник Гурджиева, французский мастер Жюль Верн. Гурджиев похож на Верна, мастера смешения настоящей науки с фантазией, так что читатель полностью запутался, но это очень приятно. Я даже подозреваю, что Гурджиев буквально и намеренно использовал подход Верна. Читатель не может не начать задавать вопросы. Реально ли ездить на страусе по плечу (Верн)? Действительно ли возможно каким-то образом (если не непосредственно ходулями) подняться над смертоносным слоем ядовитого газа в пустыне Гоби (Гурджиев). Читательская фантазия начинает работать, могут появиться свежие идеи. Так происходит прогресс науки!
fin Tuliko minusta Gurdjian yhdellä iskulla?
Avaamalla kirjan Gurdjieffin tapaamiset merkittävien miesten kanssa, muistan heti Voltairen, jonka kokoamia teoksia myös luen. Parhaimmissa filosofisissa kirjoituksissaan hän piiskaa voimakkaasti katolista kirkkoa niin voimakkaasti, että menetin itseluottamukseni uskoon, että joku olemassa olevista uskonnoista tietäisi mitä tahansa Jumalasta ja Jumalan ja ihmisen välisestä suhteesta.
Mutta Gurdjieff näyttää ylittävän jopa Volttarin satiirisessa, eikä hänen tarvitse edes nousta ihmisen yläpuolelle tai mennä fantasiamaailmaan. Hän puhuu nykyajan ilmiöistä. Mietin vain, mihin aikaan? Se näyttää olevan ajanjaksoa noin sata vuotta sitten. Joten olen myös heti valmis näkemään, että se ei lainkaan osoittautunut näin.
Joka tapauksessa Gurdjieffin ajatukset ovat kaste tuoreita. Täynnä (in) tervettä itseluottamusta.
Gurdjieffin sanat ovat sormi nuolee täynnä kaikenlaisia erityispiirteitä, jotka johtuvat hänen evankeliumistaan, jonka hän puolestaan kaikilla voimillaan pitää ihon lähellä tuttuja asioita ja auktoriteetteja. Tarkoitan sitä, kun hän puhuu "laillisista kosmisista seurauksista, jotka virtaavat hänelle jatkuvasti". Laillinen, joka on henkilökohtaisesti velvoittava, ja samalla kosminen. Se on: mitä kaikki uskonnot kertovat.
Lisäesimerkki hänen tuoreista kielellisistä keksinnöistään on hänen allekirjansa "ajatuksen muutoksesta". Toisin sanoen: modernin tieteen täydellinen menetelmä! Ei enempää ei vähempää. Empiirisuuden ja rationalismin kaksipäinen kelkkavasara, järkevien hypoteesien rakentamisen kaksisuuntainen sahaaminen ja testaaminen empiirisesti 'totuuden' selvittämiseksi. 'Ajatuksen keinu', herkullinen, herkullinen! Minusta tuli Gurdjian yhdellä iskulla.
Gurdjieffin evankeliumissa on kuitenkin toinen näkökohta. Hänen upea ja rajaton liioittelu. Mielessäni ilmestyy toinen suuri kirjailija, kuuluisa paroni von Münchhausenin tarinoiden kirjoittaja, ei oikeastaan ollenkaan kirjoittaja, mutta itse kaatonpalloilija Münchhausen. Ja vielä yksi Gurdjieffin edeltäjä, ranskalainen mestari Jules Verne. Gurdjieff on kuin Verne kuin mestari, joka sekoittaa todellista tiedettä ja fantasiaa niin, että lukija sekoittuu täysin, mutta erittäin miellyttävällä tavalla. Epäilen jopa, että Gurdjieff on käyttänyt kirjaimellisesti ja tarkoituksellisesti Vernen lähestymistapaa. Lukija voi vain aloittaa kyselyn. Onko todella mahdollista ratsastaa strutsin (Verne) harteilla? Onko todella mahdollista jonkin verran (jos ei suoraan puukotilla) nousta myrkyllisen kaasun tappavan kerroksen yläpuolelle Gobin autiomaassa (Gurdjieff). Lukijan fantasia alkaa toimia, tuoreita ideoita saattaa ilmetä. Näin tieteen edistyminen tapahtuu!
Pagetop