Jorma Rotko: Vitsataipaleen kulta

Vauhdikas Vitsataipale

Rapid Rodway as the heading could be translated, Vitsataipale being a placename. G-map knows only Vitsataipaleenlahti, but not in Vyborg, but near Heinola. But Wiki knows: Vitsataipale (myös Vitsakylä,[1] ven. Вычетайбола, Vytšetaibola, Вичаны, Vitšany) on entinen kylä ja volosti Karjalan tasavallan Louhen piirin Ambarnyin kunnassa Venäjällä. Kylä sijaitsi Kierettijärven saaressa 40 kilometriä Ambarnyista linnuntietä länteen. A village, a few hundred km North from Vyborg. Considering the author's sovereign skill of mixing fact and fiction his Vitsataipale could as well be on Earth or in Heaven. Both would equally serve his purpose. The same would be true about the gold, the behind the back hiding formal subject matter of this book, titled Vitsataipaleen kulta, The Gold of Vitsataipale. At least the information about the various aspects of the quantity of the gold attracts imagination. Not so all place names, they are commonplace genuine and an important factor glueing this fantastic story to the real world.

This story is really fantastic, as well in its realism as in its power of imagination. If so wanted, the author could join a very long list of footnotes about the historical details of events and persons. I am only asking how and where? So deep into details that well-saved archives of local newspapers seem to be the only solution of this riddle. And not only the localities of the present Finland, but those of the part surrendered to Russia after WW2. Lift the cap and bow!

And what about the fantastic fiction? Unless there are detailed written memories of several persons available to the author, which I dare doubt, only his exceptionally powerful imagination could have produced this masterwork. Not at all that this would be so revolutionary as to deserve the nomination of a new genre. On the contrary, there are proliferous counterparts, predecessors if so wanted. As much as I ask about the origin of his historical facts, more than once I have been asking, whether he consciously has followed some masters of this genre. Just now, and only recently started, I am reading one soveregn master of this genre, Ken Follett, the fifth of his thousand-pagers. Not long ago I also have read Elena Ferrante and the nobelist Orhan Pamuk. What is this genre, so new fo me, an old (82) reader? I do not know its common name, perhaps it does not even exist, but clear-cut and easy to define: free sex, natural in every day life context, clearly above some smeary hinting pornography. Ferrante, alhough so popular, does not, in my opinion, reach this level. Pamuk even less. His pre-Nobel My Name is Red underscores and post-Nobel History of innocese simply does not reach the level, in my opinion. Also the present author slightly overscores, only Follett hits the bull's eye - 😁.

Soon after reading a couple of chapters was I ready to give all fife stars as my assessment, so even on overscoring the sex. But then, the last chapter ruined the five definitely! How historically true it might be, I do not want to read about such atrocities and gruelties as were descripted in the last chapter. End and punkt! With some hesitation do I grab the next book of Rotko. Four stars for this, only cock-step below Nobel class masterwork.

Vauhdikas Vitsataipale

Rapid Rodway в качестве заголовка можно перевести, Vitsataipale это название места. Большая карта знает только Витсатаипалеенлахти, возле Хейнола. Но Вики знает: Vitsataipale (myös Vitsakylä, [1] ven. Вычетайбола, Vytšetaibola, Вичаны, Vitšany) об волости Амбарнин, Веняяля. Деревня, в нескольких сотнях километров к северу от Выборга. Принимая во внимание суверенное умение автора смешивать факты и вымысел, его Vitsataipale вполне может быть на Земле или на Небесах. Оба одинаково послужат его цели. То же самое можно сказать о золоте, за спиной которого скрывается официальный предмет этой книги под названием Vitsataipaleen kulta, Золото Vitsataipale. По крайней мере, информация о различных аспектах количества золота привлекает воображение. Не все географические названия, они являются обычным подлинным и важным фактором, склеивающим эту фантастическую историю с реальным миром.

Эта история действительно фантастическая, как в ее реализме, так и в ее воображении. При желании автор может присоединиться к очень длинному списку сносок об исторических деталях событий и личностей. Я только спрашиваю, как и где? Так глубоко в деталях, что хорошо сохраненные архивы местных газет кажутся единственным решением этой загадки. И не только населенные пункты нынешней Финляндии, но и части, сданные России после Второй мировой войны. Подниму крышку и поклоню!

А как насчет фантастической воображении? Если нет подробных письменных воспоминаний о нескольких людях, доступных автору, в которых я осмелюсь усомниться, то только его исключительно мощное воображение могло создать эту шедевр. Совсем не то, что это было бы настолько революционно, чтобы заслужить выдвижение нового жанра. Наоборот, есть многообещающие аналоги, предшественники, если так хочется. Столько, сколько я спрашиваю о происхождении его исторических фактов, я не раз спрашивал, следил ли он сознательно за некоторыми мастерами этого жанра. Только сейчас, и только недавно началось, я читаю одного суверенного мастера этого жанра, Кена Фоллетта, пятого из его тысячи пейджеров. Недавно я также читал Елену Ферранте и нобелевского Орхана Памука. Что это за жанр, такой новый для меня, старый (82) читатель? Я не знаю его общее название, возможно, даже не существует, но четкий и легко определить: свободный секс, естественный в любом контексте повседневной жизни, заметно выше некоторого запачканным намекая порнографии. Ferrante, хотя и настолько популярен, на мой взгляд, не достигает этого уровня. Памук еще меньше. Его до-Нобелевское «Меня зовут красным» подчеркивает, а постнобелевская история невиновности просто не достигает уровня, по моему мнению. Также настоящий автор слегка преувеличивает, только Фоллетт попадает в яблочко - 😁.

Вскоре после прочтения нескольких глав я был готов дать всем пятизвездочным звездам в качестве моей оценки, даже при переоценке полной жизни. Но тогда последняя глава определенно испортила пятерку! Как бы исторически это ни было верно, я не хочу читать о таких зверствах и жестокостях, которые были описаны в последней главе. Конец и пункт! С некоторой нерешительностью я беру следующую книгу Ротко. Четыре звезды за это, только на шаг ниже уровня мастерства Нобелевского класса.

Vauhdikas Vitsataipale

Rapid Rodway otsikkona voidaan kääntää, Vitsataipale on paikannimi. G-kartta tietää vain Vitsataipaleenlahden, lähellä Heinolaa. Mutta Wiki tietää: Vitsataipale (myös Vitsakylä, [1] ven. Вычетайбола, Vytšetaibola, Вичаны, Vitšany) entinen kylä ja volosti Karjalan tasavallan Louhen piirin Ambarnyin kunnassa Venäjällä. Kylä sijaitsi Kierettijärven saaressa 40 kilometrin päässä Ambarnyista linnuntietä länteen, muutama sata km pohjoiseen Viipurista. Kun otetaan huomioon kirjoittajan suvereeni taito sekoittaa tosiasiat ja fiktio, hänen Vitsataipaleensa voisi myös olla yhtä hyvin maan päällä kuin taivaassa. Molemmat palvelisivat yhtä lailla hänen tarkoitustaan. Sama pätee tämän kirjan nimeltä Vitsataipaleen kulta takana piilossa oleva muodolliseen aiheeseen, kultaan. Ainakin tieto kullan määrän suhteen eri näkökohdista kutittelee mielikuvitusta. Asia ei niin kaikkien paikannimien suhteen, ne ovat yleisiä ja aitoja ja tärkeä tekijä, joka liittää tämän fantastisen tarinan todelliseen maailmaan.

Tämä tarina on todella fantastinen, niin realismissaan ​​kuin mielikuvituksen voimassaan. Kirjailija voisi halutessaan liittää hyvin pitkän alaviitteiden luettelon tapahtumien ja henkilöiden historiallisista yksityiskohdista. Kysyn vain miten ja mistä? Niin syvälle menee yksityiskohtiin, että hyvin tallennetut paikallisten sanomalehtien arkistot näyttävät olevan ainoa ratkaisu tähän arvoitukseen. Eikä pelkästään nykyisen Suomen, vaan myös sen osan, joka luovutettiin Venäjälle toisen maailmansodan jälkeen. Nostan hattua ja kumarran!

Entä fantastinen fiktio? Ellei tekijän käytettävissä ole yksityiskohtaisia ​​kirjallisia muistoja useista henkilöistä, mitä uskallan epäillä, vain hänen poikkeuksellisen voimakas mielikuvituksensa on voinut tuottaa tämän mestariteoksen. Ei ollenkaan, että tämä olisi niin vallankumouksellinen, että se ansaitsisi uuden genren nimeämisen. Päinvastoin, on olemassa runsaasti vastineita, edeltäjiä, jos niin halutaan. Enemmän kuin kerran olen kysellyt, onko hän tietoisesti seurannut joitain tämän genren mestareita. Juuri nyt luen ja vasta äskettäin olen alkanut, yhtä tämän genren suvereenia mestaria Ken Follettia, menossa on on hänen viides tuhatsivuisensa. Viime aikoina olen lukenut myös Elena Ferranten ja nobelisti Orhan Pamukin tähän genreen kuuluvaa. Mikä tämä tyylilaji on, niin uusi minulle, vanhalle (82) lukijalle? En tiedä sen yleistä nimeä, ehkä sitä ei edes ole, mutta selkeä ja helppo määritellä: vapaan sukupuolielämän kuvaus, luonnollista seksiä jokapäiväisessä elämässä, selkeästi jonkin vihjeellisen pornografian yläpuolella. Vaikka Ferrante on niin suosittu, hän ei mielestäni saavuta tätä tasoa. Pamuk vielä vähemmän. Hänen Nobelia edeltänyt Nimeni on punainen jää alle ja Nobelin jälkeinen Viattomuuden historiansa ei mielestäni ole vain saavuttanut tasoa. Myös Rotko hieman yliampuu, vain Follett osuu naulan kantaan - 😁.

Teoksen dokumentaarinen, yksityiskohtainen tietomäärä on aivan uskomaton! Mistä kotoisin? Päivälehtien arkistoista?